Zgodnie z orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (sygn. akt III SA/Po 253/13), dla stosowania niższej stawki podatku od nieruchomości konieczne jest uznanie, że budynek mieszkalny stanowi centrum życiowe jego właściciela. Nie ma więc podstaw dla stosowania preferencyjnej stawki względem domków letniskowych, w których ich właściciele przebywają jedynie okresowo. 

Okoliczności faktyczne, jakie legły u podstaw powyższego orzeczenia były następujące: skarżący domagał się uznania, że jego dom letniskowy podlega daninie według niższej stawki, właściwej dla budynków mieszkalnych, uzasadniając, że jest to zgodne z przepisami o polskiej klasyfikacji obiektów budowlanych, według której budynki letniskowe powinny być traktowane tak, jak mieszkalne.

Zgodnie z przyjętym przez WSA rozumowaniem budynek mieszkalny to obiekt budowlany, który służy stałemu zamieszkiwaniu, a letniskowy nie nabierze takich cech dzięki temu, że jego właściciel przebywa w nim okresowo. Dla stosowania niższej stawki konieczne jest traktowanie go jako centrum życiowego, co potwierdzają także inne orzeczenia sądów administracyjnych.

Co istotne nie ma jednej stawki daniny, która pobierana jest od domków letniskowych. O jej wysokości decyduje sposób, w jaki sposób wykorzystywania domu przez właściciela. Maksymalne stawki na rok 2014 wynikają z wydanego 7 sierpnia 2013 roku obwieszczenia Ministra Finansów (M. P. z 2013 r. poz. 724). Wynoszą one odpowiednio: dla domku mieszkalnego – 0,74 zł za 1 m² powierzchni użytkowej; jeśli dom letniskowy wykorzystywany jest do działalności gospodarczej, wówczas stawka wynosi 23,03 zł za 1 m² powierzchni użytkowej, natomiast jeśli przeznaczany jest do pozostałych celów np. rekreacji – 7,73 zł za 1 m² powierzchni użytkowej. Stawki w danej gminie określa rada gminy.