Banki kredytujące zakup nieruchomości, zawierając długotrwałe umowy kredytów hipotecznych i chcąc zabezpieczyć swoje interesy związane z wieloletnią spłatą zaległości, decydują się na wprowadzenie zmiennego oprocentowania składającego się ze stałej marży i czynnika zmiennego (np. WIBORu czy LIBORu). Niektóre banki czynnik zmienny rozumiały zbyt szeroko i zbyt dowolnie, co skutkowało uznaniem niektórych klauzul za klauzule niedozwolone.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w Warszawie w wyroku z dnia 9 kwietnia 2010 roku (XVII Amc 959/09) uznał za abuzywną i zakazał stosowania klauzuli zmiennej stopy procentowanej, która ulegała modyfikacji przy zmianach co najmniej jednego z następujących czynników: stawek WIBOR, stopy procentowej bonów skarbowych 52-tygodniowych, stopy redyskonta weksli NBP, stopy procentowej kredytu lombardowego NBP, wysokości stopy rezerw obowiązkowych.

Sąd wskazał, że ustalenie zmiennej stopy oprocentowania winno być tak unormowane w umowie, by w chwili zawarcia umowy konsument mógł dokonać oceny celowości i opłacalności zaciągnięcia kredytu, a w toku jego spłacania zmiany jego oprocentowania nie miały charakteru oderwanego od czynników wpływających na nie.

Oznacza to, że kredytujące banki mają prawo stosować zmienną stopę oprocentowania, ale czynnik wpływający na zmianę powinien mieć charakter weryfikowalny i odpowiadający rzeczywistym zmianom na rynku finansowym, a nie wynikać wyłącznie z arbitralnej decyzji zarządów banków.

W przypadku, gdy w umowie kredytowej znajduje się niedozwolona klauzula zmiennego oprocentowania istnieje możliwość skierowania względem banku dwóch typów roszczeń. Pierwsze z nich to roszczenie o ustalenie, że klauzula taka nie wiąże konsumenta, a zamiast niej obowiązuje oprocentowanie typu stała marża + zmienna stawka np. LIBOR. Dodatkowo konsumentowi, który na skutek wprowadzenia w umowie niedozwolonej klauzuli umownej dokonał na rzecz banku wpłat wyższych, niż gdyby taka klauzula w umowie się nie znalazła, ma prawo żądać ich zwrotu.

Niedozwoloną klauzulę zmiennego oprocentowania stosował zwłaszcza mBank S.A. w umowach kredytowanych tzw. „starego portfela”. Klauzula ta miała następujące brzmienie: „Zmiana wysokości oprocentowania Kredytu może nastąpić w przypadku zmiany stopy referencyjnej określonej dla danej waluty oraz zmiany parametrów finansowych rynku pieniężnego i kapitałowego w kraju (lub krajów zrzeszonych w Unii Europejskiej), którego waluta jest podstawą waloryzacji.”

Przeczytaj o niedozwolonej klauzuli ubezpieczenia niskiego wkładu.

Przeczytaj o niedozwolonej klauzuli spreadu.

Skontaktuj się z nami i odzyskaj część kwot przekazanych bankowi.