Sąd Apelacyjny w Warszawie wskazał, że korzystanie z określonego numeru telefonu nie może być uważane za dobro osobiste w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. Wyrok zapadł w związku z działaniem operatora sieci komórkowej, polegającym na odmowie przeniesienia numeru telefonu do innej sieci telekomunikacyjnej, na wniosek klienta.

Powód, wobec odmowy przeniesienia jego numeru telefonu do innej sieci komórkowej, wniósł pozew przeciwko operatorowi swojej sieci komórkowej, wskazując, że w ten sposób naruszone zostały jego dobra osobiste, tj. prawo do prywatności, wizerunku, swobodnego komunikowania się, identyfikacji oraz prawa do korespondencji SMS.

Powód domagał się nakazania pozwanemu, aby w ciągu 24 godzin od uprawomocnienia się wyroku przeniósł jego numer telefonu do innej sieci komórkowej, zgodnie z wnioskiem złożonym przez klienta w marcu 2015 roku. Żądał również pisemnego przeproszenia go oraz zasądzenia na jego rzecz zadośćuczynienia. Powód uzasadnił swoje roszczenie wskazując, że pozwany odmówił przeniesienia numeru powoda do innej sieci komórkowej, mimo złożonego wniosku. Powód wskazał, że opłacił usługę w innej sieci komórkowej, a w konsekwencji zachowanie pozwanego skutkowało naruszeniem jego dóbr osobistych. Pozwany odmówił przeniesienia numeru uzasadniając, że jest to możliwe jedynie po przystąpieniu do specjalnego klubu. Ponadto przeniesienie numeru do innego operatora było możliwe jedynie po zarejestrowaniu danych abonenta.

Sądy obu instancji rozpoznające sprawę uznały, że żądanie pozwu nie było uzasadnione, wskazując że nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda a nadto działania pozwanego nie były bezprawne. Sądy wskazały, że działania pozwanego nie naruszyły wizerunku powoda rozumianego jako możliwość rozpoznawania go po numerze telefonu. Nie wystąpiło także naruszenie prawa do prywatności, prawa do korespondencji oraz swobodnego komunikowania się. Do naruszenia nie doszło z tego względu, że powód faktycznie mógł dalej korzystać z telefonu, pomimo, że nie został przeniesiony do sieci innego operatora.

Co ciekawe, Sądy przyjęły też, że nie istnieje dobro osobiste w postaci prawa do rozpoznawalności numeru telefonicznego, czy prawo do korzystania z określonego numeru telefonu. Rozpoznawalność rozumiana jako możliwość zidentyfikowania danej osoby jako telefonującej nie może być utożsamiana z dobrem osobistym.