Kwestia czy dokonanie wpisu udzielenia licencji na korzystanie ze znaku towarowego jest warunkiem obligatoryjnym dla zaistnienia możliwości skutecznego dochodzenia przez licencjobiorcę roszczeń związanych z naruszeniem prawa do tego znaku była przedmiotem wielu wątpliwości.

W związku z potrzebą rozstrzygnięcia powyższych kontrowersji zostało skierowane do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pytanie prejudycjalne. Interpretując art. 23 ust. 1 zd. pierwsze Rozporządzenia Rady (WE) Nr 207/2009 z 26.02.2009 r. w sprawie znaku towarowego UE Trybunał przyjął stanowisko, że wymóg wpisania czynności polegającej na udzieleniu osobie trzeciej licencji na korzystanie ze znaku towarowego ma na celu ochronę podmiotu, który dysponuje prawami związanymi z unijnym znakiem towarowym. W związku z powyższym niedopuszczalna jest interpretacja, która chroniłaby podmiot, który dopuścił się naruszenia od poniesienia odpowiedzialności za działania związane z bezprawnym używaniem znaku.

Wyrokiem tym TSUE potwierdza prawidłowość dominujących w polskim orzecznictwie i doktrynie prawniczej poglądów opowiadających się za możliwością występowania z powództwem o stwierdzenie naruszenia prawa do znaku towarowego UE, mimo nieumieszczenia wzmianki o udzieleniu licencji w rejestrze unijnych znaków towarowych.