flaga - język polski english version flag
Nawigacja Google Maps do Kancelarii

Jesteś tutaj:  Strona główna » Aktualności » WYCIECZKA SZKOLNA – ROZWIĄZANIA PRAWNE.

26 listopada 2018 r.

WYCIECZKA SZKOLNA – ROZWIĄZANIA PRAWNE.

TEMATY: 

Niewinnie wyglądające zlecenie zmian ogólnych warunków umów usług turystycznych dla biura podróży organizującego wycieczki szkolne przerodziło się w poważne wyzwanie prawne.

Pogodzenie tegorocznych rygorystycznych zmian w prawie turystycznym, w prawie oświatowym i w prawie ochrony danych osobowych z brakiem wytycznych dla dyrektorów szkół w tym zakresie, naturalnym dążeniem do uniknięcia odpowiedzialności przez szkoły, trudnościami organizacyjnymi w dotarciu przez biuro podróży do wszystkich rodziców dzieci uczestniczących w wycieczce, brakiem ukształtowanej dobrej praktyki, grożącymi sankcjami ustawowymi, koniecznością uniknięcia wpisania klauzul niedozwolonych i przy tym zorganizowania modelu tak, by był praktyczny – niewinnie wyglądające zlecenie zmian ogólnych warunków umów usług turystycznych dla biura podróży organizującego wycieczki szkolne przerodziło się w poważne wyzwanie prawne. Poniżej pokrótce przedstawiam tło prawne.

W związku ze zmianami w prawie turystycznym od lipca b.r. w polskim systemie prawnym obowiązuje, w zupełnie nowym kształcie, ustawa o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych. Równolegle Minister Edukacji Narodowej wydał nowe rozporządzenie dotyczące wycieczek szkolnych. Połączenie nowych wymogów dwóch gałęzi prawa i zorganizowanie wycieczki zgodnej z prawem stało się wyzwaniem dla szkół i biur podróży, szczególnie mając na uwadze, że przestrzegać należy także nowych przepisów z dziedziny ochrony danych osobowych.

Ustawa o imprezach turystycznych nakłada na przedsiębiorców szereg obowiązków informacyjnych dotyczących głównych właściwości usług turystycznych. Informacje powinny być przekazywane w sposób jasny i zrozumiały, a przede wszystkim nie mogą wprowadzać w błąd. Tytułem przykładu wskazać można, na obowiązek podania liczby i rodzaju posiłków czy też informację o wymaganiach językowych, w przypadku gdy skorzystanie przez podróżnego z niektórych usług turystycznych będzie zależało od skutecznej komunikacji ustnej. Co ważne, to przedsiębiorca turystycznych będzie musiał wykazać, że dopełnił wszystkich obowiązków informacyjnych, ponieważ to na nim spoczywa ciężar dowodu w tym zakresie.

Przedsiębiorca turystyczny może przed rozpoczęciem imprezy turystycznej dokonać jednostronnie zmiany warunków umowy, gdy zastrzegł sobie takie prawo w umowie, zmiana ta jest nieznaczna oraz poinformuje podróżnego o zmianie na trwałym nośniku w sposób jasny o zrozumiały. Natomiast w sytuacji gdy zmiany będą dotyczyć istotnych warunków imprezy turystycznej w dalszym ciągu klient będzie miał prawo odstąpić od umowy.

Kolejną zmianą pozytywną klientów jest fakt, że cena ustalona w umowie o udział w imprezie turystycznej nie może być podwyższona w okresie 20 dni przed datą rozpoczęcia imprezy. Ponadto, w ustawie obowiązuje zamknięty katalog sytuacji w których możliwe jest podwyższenie cen przez przedsiębiorcę turystycznego. Z naszych obserwacji wynika, że przedsiębiorcy turystyczni nie stosują się do ustawowego katalogu i wprowadzają w umowie szereg innych sytuacji w których rzekomo mogą dokonać podwyższenia ceny za usługę turystyczną.

W zakresie informowania przez podróżnego o wszelkich  stwierdzonych w trakcie realizacji imprezy turystycznej niezgodnościach, istotną zmianą jest fakt, że reklamację z powodu nieudanej wycieczki można złożyć w ciągu trzech lat. Na marginesie należy zaznaczyć, że procedura składania reklamacji nie powinna być nadmiernie utrudniona dla podróżnego a skuteczność reklamacji uzależniona od spełnienia dodatkowych warunków których nie przewidują przepisy.

Jednak prawo turystyczne nie dotyczy tylko i wyłącznie osób fizycznych, planujących urlop. Z usług biur korzystają również placówki oświatowe organizując wyjazdy szkolne. W takiej sytuacji należy przeanalizować pozycję prawną przedsiębiorcy oraz podmiotu finansującego wycieczkę  zarówno pod kątem znowelizowanej ustawy o imprezach turystycznych powiązanych usługach turystycznych, jak i przepisów prawa oświatowego.

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że w prawie oświatowym przepisy nie regulują w sposób wyczerpujący sprawy organizacji wycieczek szkolnych. Rozporządzenia nie dają odpowiedzi na kluczowe zagadnienia w tej materii pytania.

Głównym problemem prawnym jaki powstaje jest wskazanie źródła finansowania wycieczki szkolnej,  a w konsekwencji powyższego poprawne wskazanie strony umowy. Powyższe jest bardzo istotne z punktu widzenia odpowiedzialności umownej i dochodzenia ewentualnych roszczeń z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy. Ogólnie rzecz ujmując finansowanie wycieczki może odbywać się w ramach posiadanego budżetu albo ze środków pozabudżetowych.

W pierwszej sytuacji powstaje konieczność włączenia wycieczek do planów budżetowych, a co za tym idzie konieczność ich zaplanowania znacznie wcześniej. Należy również pamiętać, że w określonych sytuacjach może występować konieczność ogłoszenia przetargu na organizację wycieczki. Zauważyć należy, że w wyżej opisanych przypadkach to szkoła reprezentowana przez dyrektora będzie stroną umowy z przedsiębiorcą turystycznym. Co ważne, dyrektor szkoły podpisując umowę działa w imieniu miasta lub gminy i to w jego imieniu zaciąga zobowiązania, a nie w imieniu rodziców dzieci uczestniczących w wycieczce.

Częste są również sytuacje w których to rada rodziców, jako organ wewnętrzny szkoły, podejmuje się organizacji wycieczki szkolnej oraz finansowania jej. Rada rodziców może gromadzić środki finansowe z dobrowolnych składek i innych źródeł. Jednak dyrektor nie może wskazać źródła finansowania wycieczki ze środków rady. Ponadto podkreślić należy, że rada rodziców nie ma osobowości i zdolności do czynności prawnych. Wobec powyższego nie może samodzielnie zawierać umów. Jednym z rozwiązań może być uruchomienie dodatkowego subkonta, aby umożliwić sfinansowanie wycieczki, co powinno zostać uwzględnione w regulaminie rady. Umowę w tym modelu z przedsiębiorcą turystycznym podpisuje nadal dyrektor.

Dopuszczalna jest również sytuacja w której to każdy z rodziców indywidualnie zawiera umowę z biurem podróży. W taki przypadku zobowiązanie powstaje miedzy organizatorem wycieczki a danym rodzicem ucznia. Co ważne w takiej sytuacji to rodzicie dokonują bezpośredniej wpłaty na rzecz organizatora wycieczki. Jednak zaznaczyć należy, że dyrektor placówki dalej ponosi odpowiedzialność za bezpieczeństwo uczniów i prawidłową organizację wyjazdu. W takim przypadku dyrektor wyraża również zgodę na wyjazd. Wobec czego, wskazuje się, że winien mieć on wpływ na wybór biura podróży. Co istotne, organizator będzie ponosił odpowiedzialność za nienależyte wykonanie umowy względem każdego z rodziców ucznia z którym zawarł umowę.

To tylko ogólny zarys sposobów finansowania i zaplanowania wycieczki szkolnej. Niemniej, brak jest jednolitej procedury ustalonej przepisami prawa w tym zakresie. Organy gminy, starając się rozwiązać problem, podejmują różnorakie uchwały w tym temacie. Stanowi to jakieś rozwiązanie, natomiast powoduje, że zasady organizacji wycieczek nie są jednolite.

Nasza kancelaria w ostatnim czasie podjęła się przygotowania dwóch wariantów rozwiązań na linii szkoła – biuro podróży uwzględniających nowe przepisy zarówno prawa turystycznego i oświatowego, jak i prawa ochrony danych osobowych, a następnie trzeciego dla wycieczek jednodniowych.

biznes deweloper dział spadku franki international contracts koronawirus kredyt hipoteczny księga wieczysta majątek małżonków najem nasi klienci nasze sukcesy nieruchomości obsługa spółek ochrona środowiska odszkodowanie opiniowanie umów plan zagospodarowania podatki podwyższenie kapitału podział nieruchomości pracodawca Prawnik Twojego biznesu prawo autorskie prawo internetu proces budowlany przekształcenie spółki przetarg - obsługa rejestracja spółek rejestracja znaku reprezentacja w sądzie RODO sprzedaż nieruchomości spółka udziały w spółce umowa inwestycyjna venture capital windykacja wspólnota mieszkaniowa własność intelektualna zamówienie publiczne zarząd spółki