TSUE odrzuciło ze względów formalnych skargę polskiej frankowiczki na rozporządzenie Komisji, wprowadzające w tzw. umowach frankowych wskaźnik SARON. Tym samym stosowanie SARON nie zostało podważone z mocy prawa w umowach frankowych.

Z dniem 1 stycznia 2022 r. wskaźnik LIBOR dla franka szwajcarskiego został zastąpiony wskaźnikiem SARON mocą treści rozporządzenia wykonawczego 2021/1847 z 14.10.2021 r. w sprawie wyznaczenia ustawowego zamiennika dla niektórych terminów zapadalności stopy LIBOR dla franka szwajcarskiego. Zgodnie z art. 1 ust. 1 rozporządzenia w odniesieniach do stopy CHF LIBOR w każdej umowie, miesięczną stopę CHF LIBOR zastępuje się miesięczną stopą składaną SARON, odnotowaną w miesięcznym okresie poprzedzającym dany okres odsetkowy. Natomiast 3, 6 oraz 12 miesięczna stopa CHF LIBOR zostaje zastąpiona 3 miesięczną stopą składaną SARON, odnotowaną w miesięcznym okresie poprzedzającym dany okres odsetkowy.

 

Oznacza to, iż obecnie stopa składana SARON jest tzw. stopą retrospektywną co w konsekwencji prowadzi do sytuacji w której kredytobiorca będzie znał wartość stopy dopiero na koniec okresu. Zarówno treść rozporządzenia wykonawczego 2021/1847/UE, jak i jego interpretacja przez KNF, wzbudziły zastrzeżenia polskich frankowiczów. Rozporządzanie przez swoją bezpośrednią ingerencję w treść umów wzbudza wśród zainteresowanych kontrowersje i niekiedy sprzeciw. Efektem tego jest m.in. skarga, rozpatrywana w niniejszej sprawie przez TSUE.

 

Jedna z polskich frankowiczek złożyła skargę do TSUE z żądaniem stwierdzenia nieważności przywołanego rozporządzenia. Powołała się przy tym na artykuł 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który upoważnia każdą osobę fizyczną do wniesienia skargi na akty regulacyjne, których jest adresatem lub które dotyczą jej bezpośrednio i nie wymagają środków wykonawczych.

 

W omawianym przypadku TSUE po zapoznaniu się z aktami sprawy uznał, iż ma on wystarczającą wiedzę i uznał, że niniejszą skargę należy odrzucić zgodnie art. 126 Regulaminu postępowania przed Sądem z 23 kwietnia 2015 roku jako oczywiście niedopuszczalną.

 

Unijny sąd stwierdził, że skarga nie zawiera „choćby pobieżnie” zarzutów na jej poparcie. Zdaniem Sądu skarga nie zawierała minimalnych wymogów formalnych tj. przedmiotu sporu, podnoszonych zarzutów i argumentów, a także zwięzłego omówienia tych zarzutów. Z powyższego wynika, że skarga nie została sformułowana w sposób wystarczająco jasny, precyzyjny i spójny, aby umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi wydanie orzeczenia w przedmiocie skargi.

 

Zgodnie z powołanym wcześniej art. 126 jeżeli skarga jest oczywiście niedopuszczalna, Sąd może o tym orzec postanowieniem z uzasadnieniem bez dalszych czynności procesowych. Do tego, aby skarga była dopuszczalna, konieczne jest, by istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których się ona opiera, spójnie wynikały z samej treści skargi.

 

Zgodnie ze stanowiskiem KNF wprowadzenie zamienników z mocy prawa oznacza w praktyce, że nie jest konieczne modyfikowanie treści umów finansowych. Oznacza to, że według interpretacji organu banki nie mają obowiązku zawierania aneksów do umów w tym zakresie. Dodatkowo KNF wskazał, że oczekuje od podmiotów nadzorowanych, stosujących LIBOR CHF w umowach, podjęcia aktywnych działań komunikacyjnych skierowanych do klientów.