Postępowanie sądowe, mimo naszych początkowych oczekiwań potrafi znacznie się przedłużyć, a zwłaszcza można to zauważyć w sprawach frankowych. Jest wiele czynników, które bez względu na nasze starania wpływają na długość postępowań, m.in. ilość wpływających spraw do sądu, zgłaszanych wniosków procesowych, wniosków dowodowych, świadków, czy też przerw w pracy sędziego (np. z powodu choroby). Taki stan rzeczy, przy istniejącym roszczeniu kredytowym, które ma charakter okresowy powoduje, że mimo złożenia pozwu kredytobiorca nadal zobowiązany jest do spłaty rat.  Wskazana początkowo kwota roszczenia o zapłatę w pozwie staje się już nieaktualna i dla konwalidacji (naprawy) tego stanu należałoby zmienić powództwo, czyli poszerzyć roszczenie o zapłatę o kwotę spłaconych rat kapitałowo-odsetkowych na rzecz banku po wniesieniu pozwu.

Poszerzenie powództwa jest formą zmiany pierwotnego żądania powoda, które zostało umieszczone w pozwie. Polega ono nie tylko na zwiększeniu wartości przedmiotu sporu, ale też na dodaniu nowych roszczeń lub stron.  W postępowaniu apelacyjnym nie można co do zasady poszerzyć żądań pozwu ani występować z nowymi roszczeniami.

Poszerzenie powództwa może być dokonanie jedynie w piśmie procesowym odpowiadającym wymaganiom pozwu, a to znaczy, że sąd na nowo musi rozpatrzyć nasze żądania i podobnie druga strona (bank) ma prawo złożenia odpowiedzi, a co za tym idzie skutkiem poszerzenia jest wydłużenie toku toczącego się procesu. W warunkach polskiego sądownictwa oznacza to wielomiesięczne opóźnienie w rozstrzygnięciu sprawy.

W postępowaniach frankowych, zauważając jaki jest czas oczekiwania na wyrok (obecnie I instancja trwa 2-4 lata), gdzie niektórym zależy na jak najszybszym rozwiązaniu sprawy wobec trwającego nieustannie obciążenia psychicznego (ale inni słusznie zauważają, że złożenia roszczenia do sądu jest równoznaczne z pewną lokatą bankową i to dobrze oprocentowaną), powstaje pytanie, czy aby na pewno poszerzenie powództwa jest potrzebne. Przecież wobec stwierdzenia nieważności umowy, strony zobowiązane są do zwrotu wszystkiego co świadczyły na poczet siebie, od początku do końca trwania umowy. Tak więc intuicyjnie – zwrot kwoty rat kredytu wpłaconych po wniesieniu pozwu na podstawie pozytywnego wyroku nie powinien stanowić problemu dla pozwanego, czyli banku.

Poza wątkiem formalnym, po pierwsze brak objęcia ostatnio zapłaconych rat pozwem skutkuje tym, że od ostatnich rat nie biegną na rzecz kredytobiorców odsetki (czerwiec 2024 rok – 11,25 % w skali roku). Wobec zdobytego doświadczenia na przestrzeni lat na skutek prowadzenia wielu sporów sądowych przeciwko różnym bankom, zauważamy, że bank przy końcowym rozliczeniu nie jest skłonny tych odsetek zapłacić o ile nie są objęte pismem procesowym (a w konsekwencji: wyrokiem). Dopiero objęcie danej raty roszczeniem sądowym – w drodze pisma poszerzającego powództwo – gwarantuje, że bank kolejne odsetki powinien zapłacić.

Przykład: w pozwie nasze roszczenie zostało wskazane na kwotę 200.000 zł, pomimo wpłacania kolejnych rat przez kredytobiorców (gdzie kwota wskazanego w pozwie roszczenia zwiększyła się o 30.000 zł) nie zmieniliśmy powództwa, więc sąd zasądził w wyroku kwotę 200.000 zł. W momencie rozliczania się z bankiem, twierdzi on, że jest związany wyrokiem, więc zwróci tylko odsetki od wskazanej kwoty, czyli od 200.000 zł.

Rozwiązaniem pośrednim jest – zamiast pisma procesowego – wystosowanie do banku wezwania do zapłaty w trybie pozasądowym. W tym przypadku odsetki powinny być naliczanie od dnia doręczenia tego wezwania bankowi. Trybunał Sprawiedliwości UE w dniu 7 grudnia 2023 r. (sygn. akt: C-140/22) orzekł, że ustawowe odsetki za opóźnienie należą się konsumentowi od daty wezwania banku do zapłaty. Jednak jak już wspomniano, z doświadczenia kancelarii wynika, że banki obecnie nie respektują wyżej wymienionego orzeczenia, o ile nie zostało poszerzone powództwo.

Dla pełnego obrazu sytuacji należy zaznaczyć, że niektóre banki składają tzw. zarzut zatrzymania (kwoty udzielonego kredytu), a co za tym idzie niektórzy sędziowie ten zarzut uwzględniają i w treści wyroku „zatrzymują” bieg odsetek, tzn. zasądzają ustawowe odsetki (od kwot wskazanych w wyroku, czyli wskazanych przez nas kwoty roszczenia o zapłatę) do dnia doręczenia kredytobiorcom oświadczenia banku o skorzystaniu z prawa zatrzymania (spotkaliśmy się z takim przypadkiem w sprawie prowadzonej przed Sądem Apelacyjnym w Poznaniu o sygn. akt: I ACa 474/22).  Może się więc zdarzyć, że powyższa korzyść w postaci odsetek zostanie wyrokiem skrócona, chociaż wydaje się, że takie niekorzystne wyroki nie powinny już się powtarzać, a to z uwagi na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14 grudnia 2023 r. (sygn. akt: C-28/22),  który sprzeciwia się tego rodzaju praktyce.

Ostatecznie pozostaje do rozważenia, na czym kredytobiorcom bardziej zależy, czy na krótszym czasie trwania sporu sądowego i spokoju (a wtedy decyzja o poszerzeniu powództwa nie powinna zapaść), czy na maksymalizacji roszczenia (wtedy rekomendowane jest poszerzenie powództwa).

Przypominając, w sprawach o stwierdzenie nieważności kredytu frankowego – zapraszamy do zapoznania się z ofertą naszej kancelarii na stronie: https://kredyty-frankowe.blumski.pl/#koszty_kancelarii

Jako jedni z niewielu, pokazujemy wprost koszt wynagrodzenia kancelarii za prowadzenie sprawy frankowej, niezależnie od banku, czy wypłaconego kapitału. Posiadamy na swoim koncie liczne sukcesy w sporach sądowych z takimi bankami jak: PKO, Peako, mBank, Santander, BPH, Millennium, Raiffeisen, Deutsche, BNP Paribas. Założyciel kancelarii, mecenas A. Blumski był Kierownikiem Zespołu Prawnego dwóch spółek grupy Banku Zachodniego WBK (obecnie Santander Bank Polska), więc posiada ogromną wiedzę na temat funkcjonowania instytucji finansowych na rynku polskim. Mały, aczkolwiek starannie dobrany zespół kancelarii zajmie się każdą sprawą indywidualnie z jak najwyższą starannością.

Zapraszamy do kontaktu pod numerem telefonu: 536 343 432 lub na adres e-mail: sekretariat@blumski.pl