Bardzo ciekawym doświadczeniem zawodowym jest reprezentowanie największego polskiego producenta drzew choinkowych, spółki A. z siedzibą w M., w sporze z największym producentem drzew choinkowych w Europie, spółką G. z siedzibą w S. Mecenas Blumski wziął udział w rozprawie przed sądem w Kolding w Danii. To prawdopodobnie największy obecnie w Europie spór sądowy w tej branży.

Roszczenia z faktur z jednej strony i kontrroszczenia odszkodowawcze z drugiej. Sprawa merytorycznie i dowodowo niezmiernie interesująca z dodatkową poważną trudnością polegającą na prowadzeniu jej przed sądem obcego państwa (procedura duńska, język duński) przy właściwości prawa obcego, świadkach, biegłych i dokumentach pochodzących z trzech różnych krajów (Dania, Szkocja i Polska) i sporządzanych w trzech językach. Oraz w ścisłej współpracy z kancelarią innego państwa Unii Europejskiej.

 

Jakie wrażenia ?

Rozprawa odbyła się dopiero po półtora roku od posiedzenia mediacyjnego, a więc brzmi to bardzo znajomo. Sąd duński wydaje się więc równie przygnieciony ilością spraw jak sąd polski i do rozprawy wymiana pism wyglądała, jeśli chodzi o tempo, dość podobnie jak w Polsce. Jednak mimo tego, że sprawa jest trudna i materialnoprawnie i dowodowo, zaangażowano trzech ekspertów, przeprowadzono także dowody z filmów, zdjęć, przesłuchano świadków, złożono wiele dokumentów duńska sędzia poradziła sobie z postępowaniem dowodowym i wszystkimi oświadczeniami  w dwa dni.

 

Sąd podobnie jak w Polsce przed rozprawą zmusił strony do złożenia wszystkich pism i wniosków oraz odniesienia się do pisemnej opinii duńskiego biegłego. Na samej, dwudniowej, w sumie kilkunastogodzinnej rozprawie prowadził dowody osobowe. Po zajęciu miejsc (identycznie jak w Polsce ulokowani są powód, pozwany, ich pełnomocnicy, osoba przesłuchiwana i publiczność) rozpoczęło się od mów początkowych stron, przy czym omówienie sprawy stanowiło część wystąpienia pełnomocnika powoda (pozwanego wzajemnego). Następnie sąd, jeszcze pierwszego dnia, przesłuchał (najpierw) strony oraz wszystkich świadków. Drugiego dnia sąd słuchał ekspertów, z których jeden był powołany przez sąd, a dwóch pozostałych, będących zarazem świadkami uprzednio przedstawiło własne ekspertyzy zlecone przez nas – wszyscy byli przesłuchiwani. Podobnie jak w polskim sądzie gospodarczym przede wszystkim na pełnomocnikach stron ciążył ciężar zadawania stosownych pytań. Na długo przed rozprawą znaliśmy harmonogram, w którym przewidziano po 45 minut na mowy końcowe oraz dalszy czas na repliki obu stron.

 

Tóg nie było (będą obowiązkowe przed sądem drugiej instancji) i atmosfera była profesjonalna, ale nieco luźniejsza. Sędzia ostatnia pojawiała się na sali i pierwsza wychodziła, a każdemu wejściu i wyjściu towarzyszyło powstanie wszystkich obecnych do momentu zajęcia przez nią miejsca (opuszczenia sali). Sędzia budziła respekt, ale daleka była od niesympatyczności i nieempatyczności. Z wyjątkiem mów końcowych zarówno pełnomocnicy, jak i osoby przesłuchiwane zajmowały pozycję siedzącą.

 

Oczekiwanie na wyrok zajęło kilka tygodni, ale od razu, bez odrębnego wniosku, towarzyszyło wyrokowi uzasadnienie, którego częścią jest podsumowanie poszczególnych zeznań.

 

I z ciekawostek – przed miejscami dla pełnomocników i świadków znajdowały się ekrany komputerów, widać wyraźnie dowody, o których w danej chwili mowa. Na ścianach sali sądowej, jak na drugim zdjęciu, obrazy. Do sądu telefony wnieść mogą wyłącznie zawodowi pełnomocnicy, a więc klienci byli odcięci od świata.