Nieuzasadnione blokowanie rozwoju kariery sportowej stanowi naruszenie chronionego dobra osobistego – do takiej ciekawej konkluzji można dojść po lekturze uzasadnienia wyroku w pewnej sprawie sądowej. A dobra osobiste są prawnie chronione.

Dobro osobiste to dobro niemajątkowe, które jest chronione prawem i przysługuje każdemu człowiekowi, osobom prawnym oraz jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, której przepisy odrębne przyznają zdolność prawną.

W kodeksie cywilnym możemy znaleźć tylko przykłady dóbr osobistych takich jak: zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna. Dla osób prawnych i jednostek organizacyjnych będą to: dobra sława, czyli dobre imię, dobra reputacja, nazwa – indywidualizuje osobę prawną, nietykalność pomieszczeń, tajemnica korespondencji, sfera prywatności.

W sądach każdego roku toczą się setki spraw o naruszenie dóbr osobistych i to nie tylko tych wymienionych w przepisach ustawy. Dochodzi do sporów, czy aby na pewno dane dobro jest chronione prawem, czy posiada status dobra osobistego ?

W niniejszym przykładzie okazało się, że kariera sportowa może być również dobrem osobistym. Sportowiec uprawiający japońską sztukę walki wręcz wystąpił do sądu przeciwko Zarządowi Głównemu Akademickiego Związku Sportowego o odszkodowanie i zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych, czyli prawo do kariery sportowej i samorealizacji. Nie został powołany do udziału w uniwersjadzie w 2017 roku, mimo że spełniał wszystkie warunki kwalifikacji i był najlepszy w swojej kategorii wagowej. Działania AZS godziły w jego prawo do rozwoju osobistego. Sąd I instancji uznał roszczenia powoda, orzekł, że doszło do naruszenia jego dóbr osobistych, natomiast sąd w II instancji, po apelacji pozwanego orzekł, że rozwój osobisty nie znajduje się w katalogu praw wymienionych w art. 23 k.c. i uchylił wyrok sądu I instancji. Wniesiono skargę kasacyjną, którą Sąd Najwyższy uwzględnił. Ocenił wyrok sądu apelacyjnego jako zbyt powierzchowny: „Sąd Apelacyjny dokonał zbyt wąskiej oceny sytuacji powoda pod kątem art. 23 k.c., gdyż nie wziął pod uwagę odbioru społecznego – kibiców judo, rodziny zawodnika, trenerów, a jedynie odczucia subiektywne skarżącego”. Niesłusznie oceniono charakter dobra, zarówno jakie poczcie krzywdy i poniżenia zostało wywołane u sportowca jak i reakcja innych organizacji sportowych, czy społeczeństwa na jego niezakwalifikowanie do zawodów rangi międzynarodowej. Sędzia sprawozdawca Grzegorz Misiurek stwierdził, że powstało przede wszystkim ważne zagadnienie prawne, czy prawo do rozwoju kariery sportowej, będącej elementem rozwoju człowieka można nazwać chronionym dobrem osobistym?

To, że katalog dóbr osobistych jest otwarty, nie znaczy, że każde dobro niemajątkowe będzie chronione przez prawo. Natomiast, aby udowodnić, że doszło do naruszenia naszych praw, które można zakwalifikować jako dobra osobiste, niezbędne jest wykazanie poczucia krzywdy zarówno osoby poszkodowanej jak i społeczeństwa, jaki to miało na nich negatywny wpływ.