OFERTA PROWADZENIA SPRAWY KREDYTU FRANKOWEGO

Do tej pory orzecznictwo Sądów w tej kwestii zdawało się być ostrożne. W ostatnim czasie jednakże – zaczęły pojawiać się coraz poważniejsze rozważania dotyczące tego, co może wydarzyć się po ewentualnym uznaniu umowy za nieważną. Sąd Okręgowy w Białymstoku w sprawie o sygn. akt I ACa 447/17 oddalił roszczenie banku, który w przypadku unieważnienia umowy kredytowej – domagał się od kredytobiorców wynagrodzenia za korzystanie ze swojego kapitału. Był to pierwszy tego rodzaju wyrok w Polsce. Naszym zdaniem Sąd […]

Od kilku miesięcy coraz intensywniej zajmujemy się tym, co rozpoczęliśmy już w lutym 2015 r. – czyli sprawami frankowymi. Przed 5 laty zawarliśmy ugodę, mocą której obciążenie naszych Klientów zmalało o 20.000 CHF.
Linia orzecznicza sądów w ślad za zeszłorocznym wyrokiem TSUE w sprawie Państwa Dziubak jest obecnie korzystna, cementuje się teoria dwóch kondykcji w ramach kierunku unieważniania (stwierdzenia nieważności) umów z oddalaniem roszczeń banków o wynagrodzenie za korzystanie z kapitału.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał dziś wyrok, który może wyznaczyć linię orzeczniczą dla polskich sądów w sprawach frankowych.

Orzeczenie TSUE, jest efektem pytań prejudycjalnych, które zostały skierowane do Luksemburga przez polski sąd, rozpoznający sprawę Justyny i Kamila Dziubaków. Wytoczyli oni w 2008r. sprawę bankowi Raiffeisen, podnosząc, że w zawartej przez nich umowie kredytowej, zostały zawarte nieuczciwe warunki umowne, przewidujące zastosowanie różnic kursowych polegających na odwołaniu się do kursu kupna dla udostępniania środków i kursu sprzedaży w celu ich zwrotu.

Aktorzy sagi „kredyty frankowe” przez lata nie wychodzili ze swoich ról. Tolerowanie niejasnej sytuacji prawnej przez sądownictwo, brak działań legislacyjnych przez władze ustawodawczą, i rozmydlanie problemu przez banki pod pozorem nadciągającej katastrofy systemu bankowego – oto obraz dość niezmienny. Po latach jest nadzieja na to, że nietrwała, zmienna i – powiedzmy szczerze – często niezrozumiała linia orzecznicza w zakresie tzw. spraw frankowych wreszcie uspójni się.

Jedną z klauzul stosowanych przez banki udzielające walutowych kredytów hipotecznych, w szczególności waloryzowanych do waluty frank szwajcarski, jest klauzula spreadu naliczanego przy wypłacie kredytu oraz przeliczaniu poszczególnych rat odsetkowo-kapitałowych. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał, że analogiczne postanowienia umowne, dające bankom swobodę w wyznaczeniu kursów waloryzacji, stanowią niedozwoloną klauzulę umowną.

KREDYTY CHF – KLAUZULA ZMIENNEGO OPROCENTOWANIA.

Banki kredytujące zakup nieruchomości, zawierając długotrwałe umowy kredytów hipotecznych i chcąc zabezpieczyć swoje interesy związane z wieloletnią spłatą zaległości, decydują się na wprowadzenie zmiennego oprocentowania składającego się ze stałej marży i czynnika zmiennego (np. WIBORu czy LIBORu). Niektóre banki czynnik zmienny rozumiały zbyt szeroko i zbyt dowolnie, co skutkowało uznaniem niektórych klauzul za klauzule niedozwolone.

Istotne zmiany poprawiające sytuację kredytobiorców zostały przyjęte przez Sejm. Są to zmiany ważne, chociaż nie te, których oczekiwali kredytobiorcy frankowi.

Roszczenia o zwrot nadpłaconych na rzecz banków kwot przedawniają się po 10 latach. Olbrzymia część kredytów frankowych została udzielona w latach 2006-2008 – sprawdź czy Twoje roszczenia nie ulegają właśnie przedawnieniu.

Dnia 2 sierpnia 2016 roku zaprezentowano projekt przygotowanej przez Kancelarię Prezydenta tzw. „ustawy frankowej”, czyli ustawy o zasadach zwrotu niektórych należności wynikających z umów kredytu i pożyczki. Tym samym została zainicjowana procedura ustawodawcza i projekt ustawy trafił do Sejmu RP celem przeprowadzenia dalszych prac.

Kredyt CHF – niedozwolona klauzula ubezpieczenia niskiego wkładu
W sytuacji, gdy kredytobiorcy zaciągali umowy o kredyt hipoteczny pomimo braku wkładu własnego albo wnosząc niski wkład, bank zgadzał się na udzielenie kredytu jedynie pod warunkiem uiszczenia składki na ubezpieczenie niskiego wkładu. W kolejnych latach spłaty kredytu bank pobierał składkę ponownie, aż do czasu spłaty wymaganej części kredytu.